Posts in category: Uncategorized

Aby dokonać formalności związanych z pogrzebem, należy zgłosić się do kancelarii parafialnej z AKTEM ZGONU osoby zmarłej. Ponieważ parafia nie posiada własnego cmentarza, pochówki odbywają się na cmentarzu komunalnym. Liturgia pogrzebowa ma miejsce w kaplicy na cmentarzu a po niej ciało zmarłego jest odprowadzane na miejsce pochówku.  

Do dnia pogrzebu codziennie o 17.30 zapraszamy na modlitwę różańcową za zmarłą osobę. Zachęcamy również do skorzystania z sakramentu pokuty i przyjęcia Komunii Świętej ofiarowanej za zmarłego. Modlitwa i Eucharystia to wyraz wiary w życie wieczne i jedyny najbardziej skutrczny sposób pomocy tym, którzy odeszli już do wieczności 

PRZYPOMINAMY, że za zmarłych możemy zyskiwać ODPUSTY, czyli darowanie wobec Boga kary doczesnej za grzechy odpuszczone już co do winy (Kodeks Prawa Kanonicznego Kan. 992). 

Odpusty otrzymuje wierny, odpowiednio przygotowany i po wypełnieniu pewnych określonych warunków, przez działanie Kościoła, który jako sługa odkupienia, autorytatywnie rozporządza i dysponuje skarbcem zadośćuczynienia Chrystusa i świętych. Odpust jest cząstkowy albo zupełny, zależnie od tego, czy uwalnia od kary doczesnej należnej za grzechy w części lub całości. Każdy wierny może zyskiwać odpusty albo dla siebie, albo ofiarowywać za zmarłych na sposób wstawiennictwa. Ten tylko jest zdolny do uzyskania odpustu, kto został ochrzczony, nie jest ekskomunikowany i znajduje się w stanie łaski, przynajmniej pod koniec wypełniania przepisanych czynności (Kan.996 §1). Aby ktoś zdolny do uzyskania odpustów rzeczywiście je uzyskał, powinien mieć przynajmniej intencję zyskania odpustu oraz wypełnić w określonym czasie i we właściwy sposób nakazane czynności (Kan. 996 §2). 

ODPUST MOŻNA ZYSKAĆ CODZIENNIE TYLKO 1 I TYLKO ZA SIEBIE LUB ZA JEDNĄ DUSZĘ ZMARŁEGO. NIE MOŻNA UZYSKAĆ ODPUSTU ZA KOGOŚ ŻYJĄCEGO. 

ODPUSTY ZUPEŁNE, KTÓRE MOŻNA ZYSKIWAĆ CODZIENNIE: 

● Za odprawienie Adoracji Najświętszego Sakramentu przez pół godziny. Sposób Adoracji nie jest określony ani nie ma warunku, by Najświętszy Sakrament był wystawiony. 

● Za pobożne czytanie Pisma świętego przez pół godziny z należytym szacunkiem dla Słowa Bożego i traktowanie tej czynności jako czytanie duchowne. 

● Za odprawienie Drogi Krzyżowej pod następującymi warunkami: odprawić Drogę Krzyżową w miejscu, gdzie jest ona prawnie ustanowiona; trzeba rozmyślać Mękę Pana Jezusa (nie ma konieczności, by treścią rozmyślania były poszczególne stacje); trzeba przechodzić od jednej stacji do drugiej; jeśli Drogę Krzyżową odprawia się publicznie i trudno wszystkim obecnym przechodzić do stacji, bez wywoływania zamieszania, wystarczy, gdy do stacji przechodzi przewodniczący, a inni wierni pozostają na swoim miejscu (nie ma obowiązku powstawania i klękania przy każdej stacji). Kto w ten sposób z powodu słusznej przeszkody: choroby, podróży, zamknięcia Kościoła itp. nie może odprawić Drogi Krzyżowej według podanych warunków, zyska odpust zupełny, jeżeli przez przynajmniej pół godziny odda się pobożnemu czytaniu lub rozważaniu Męki Pana Jezusa. 

● Za odmówienie cząstki Różańca (5 dziesiątków) w kościele, w kaplicy, w rodzinie, w społeczności zakonnej, w stowarzyszeniu pobożnym. Należy odmówić te 5 dziesiątków bez przerwy; do modlitwy ustnej trzeba dodać rozmyślanie odmawianych tajemnic; przy publicznym odmawianiu należy zapowiadać poszczególne tajemnice. 

ODPUSTY CZĄSTKOWE: 

Wierny dostępuje odpustu cząstkowego, jeżeli w czasie spełniania swoich obowiązków i w trudach życia, wznosi myśl do Boga z pokorną ufnością, dodając jakiś akt strzelisty, chociażby tylko w myśli. Np. Jezu ufam Tobie! ; Boże ratuj! ; Maryjo pomóż! ; Św. Faustyno módl się za nami! 

Wierny dostępuje odpustu cząstkowego, jeżeli powodowany motywem wiary, przyjdzie z pomocą potrzebującym współbraciom, pomagając im osobiście albo ze swoich dóbr. Są obdarzone odpustem cząstkowym wszystkie uczynki miłosierne względem duszy i ciała. Nie może być to jednak z powodu współczucia, chęci uwolnienia się od natręctwa, zdobycia uznania itp. oraz bliźni potrzebuje faktycznie pomocy. 

Wierny dostępuje odpustu cząstkowego, gdy w duchu pokuty powstrzymuje się od rzeczy godziwej a sobie przyjemnej. Warunkiem uzyskania tego odpustu jest odmówienie sobie czegoś, co jest dla danej osoby przyjemne, a co samo w sobie jest godziwe albo przynajmniej obojętne pod względem moralnym. Konieczna jest tu intencja – chęć chrześcijańskiego umartwienia się. Np. odmówienie sobie słodyczy, pokarmu, telewizji, itp. 

Wierny dostępuje odpustu cząstkowego za nawiedzenie Najświętszego Sakramentu. (krótka modlitwa w kościele) 

Wierny dostępuje odpustu cząstkowego za każdym razem gdy czyta Pismo święte mniej niż pół godziny. 

Ponadto odpust cząstkowy można zyskać za: wzbudzenie w sobie Aktów wiary, nadziei i miłości (Wierzę w Ciebie Boże żywy…; Ufam Tobie, boś Ty wierny…; Boże choć Cię nie pojmuję… ); przyjęcie Komunii Świętej Duchowej; uczestnictwo w publicznie odprawianych Nowennach przed Bożym Narodzeniem, Zesłaniem Ducha Świętego, Niepokalanym Poczęciem NMP; odprawianie rozmyślania; przeżegnanie się z wymówieniem towarzyszących temu słów; odmówienie Anioł Pański a w czasie Wielkanocnym Królowo Nieba; odmówienie Duszo Chrystusowa, Wierzę w Boga, Psalmu 129, Litanii zatwierdzonej dla całego Kościoła, Wieczny odpoczynek, Witaj Królowo, Pod Twoją obronę, O Stworzycielu Duchu przyjdź. 

Narzeczeni, którzy planują przyjęcie sakramentu małżeństwa mają obowiązek zgłosić się do kancelarii parafialnej na 3 miesiące przed datą ślubu celem spisania protokołu przedmałżeńskiego. Na to spotkanie winni przynieść: 

● Dowód osobisty 

● Świadectwo chrztu (dotyczy osoby ochrzczonej poza parafią – z datą z okresu ostatnich sześciu miesięcy) 

● Świadectwo bierzmowania (dotyczy osoby bierzmowanej poza parafią) 

● Świadectwo ukończenia kursu przedmałżeńskiego 

● Świadectwo ukończenia katechezy przedślubnej dla narzeczonych  

● Zaświadczenie z Urzędu Stanu Cywilnego (Ważne do 6 miesięcy przed datą ślubu) 

● Wdowcy i wdowy – świadectwo zgonu współmałżonka, względnie dekret wdowieństwa 

Narzeczeni, którzy przychodzą pierwszy raz celem spisania protokołu przedślubnego mogą wcześniej uzgodnić termin poprzez kontakt z duszpasterzami. 

Sakrament małżeństwa rodzi między małżonkami węzeł wieczysty i wyłączny. Zgoda, przez którą małżonkowie oddają się sobie i przyjmują wzajemnie, zostaje przypieczętowana przez samego Boga. Dlatego ważnie zawarte i dopełnione małżeństwo osób ochrzczonych nie może być nigdy rozwiązane. Ponadto sakrament ten udziela małżonkom koniecznej łaski do osiągnięcia w życiu małżeńskim świętości oraz odpowiedzialnego przyjęcia dzieci i ich wychowania.

Gdy chrześcijanin zostaje dotknięty ciężką chorobą, może otrzymać święte namaszczenie, przez które sam Chrystus pokrzepia chorego swoją łaską. 

Sakramentu namaszczenia udzielamy uroczyście z okazji Dnia Chorego oraz na każde indywidualne wezwanie. Ponadto w każdą pierwszą sobotę miesiąca od godziny 8.00 uprzednio zgłoszeni chorzy mają możliwość spowiedzi i przyjęcia Komunii św. i ewentualnie sakramentu namaszczenia u siebie w domu. 

Sakramentu namaszczenia chorych, zgodnie z Kodeksem Prawa Kanonicznego udziela się wiernym znajdującym się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości. Można ten sakrament powtarzać tyle razy, ile sytuacja chorego będzie wymagała, zwłaszcza, jeśli jego stan pogarsza się. 

Sakrament namaszczenia chorych nie jest sakramentem, z którym trzeba czekać do ostatniej chwili i który ma być zapowiedzią rychłej śmierci. Modlimy się wówczas raczej o łaskę zdrowia duszy i ciała, niż o łaskę namaszczenia na śmierć. Ponieważ sakramenty są dla osób żyjących, a nie dla zmarłych, kapłan nie może udzielić namaszczenia chorych osobom, u których śmierć już jest pewna i orzeczona przez lekarza. 

SPOWIEDŹ W TYGODNIU 

Od poniedziałku do soboty istnieje możliwość skorzystania z sakramentu spowiedzi – rano od 6:00 oraz po południu od 17:30. 

SPOWIEDŹ PIERWSZOPIĄTKOWA 

Jak wyżej. Dodatkowo w piątek od 17.00. 

SPOWIEDŹ CHORYCH 

W każdą pierwszą sobotę miesiąca od 8:00, podczas odwiedzin w domach chorych, zgłoszonych wcześniej w zakrystii. 

Sakrament pojednania obejmuje 2 istotne elementy: akty człowieka, który się nawraca pod działaniem Ducha Świętego i rozgrzeszenie kapłana, który w imię Jezusa Chrystusa udziela przebaczenia grzechów i ustala sposób zadośćuczynienia. 

Akty penitenta to: staranny rachunek sumienia, żal (skrucha), który jest doskonały, gdy jego źródłem jest miłość Boga, lub niedoskonały, jeśli opiera się na innych motywach i zawiera postanowienie niegrzeszenia więcej; spowiedź, która polega na wyznaniu grzechów wobec kapłana; zadośćuczynienie bądź wypełnienie pewnych aktów pokutnych, które spowiednik nakłada na penitenta, by naprawił szkody wyrządzone przez grzech. 

Należy wyznać wszystkie grzechy śmiertelne, które nie zostały jeszcze wyznane, a których jesteśmy świadomi po starannym zbadaniu swojego sumienia. Wyznanie grzechów ciężkich jest jedynym zwyczajnym sposobem uzyskania ich odpuszczenia. 

Chrystus powierzył posługę pojednania swoim Apostołom, ich następcom – biskupom oraz prezbiterom, którzy są znakiem i narzędziem miłosierdzia i sprawiedliwości Bożej. 

Biorąc pod uwagę delikatny charakter i wielkość tej posługi oraz szacunek należny osobom, każdy spowiadający kapłan zobowiązany jest bez wyjątku i pod bardzo surowymi karami do zachowania pieczęci sakramentalnej, to jest do absolutnej tajemnicy odnośnie grzechów poznanych na spowiedzi. 

Skutkami sakramentu pokuty są: pojednanie z Bogiem, a więc odpuszczenie grzechów; pojednanie z Kościołem, odzyskanie łaski, jeśli została utracona; darowanie kary wiecznej spowodowanej przez grzechy śmiertelne i darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych będących skutkiem grzechu; pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa; wzrost sił duchowych do walki, jaką musi prowadzić chrześcijanin. 

Eucharystia jest Ofiarą Ciała i Krwi Pana Jezusa, którą On ustanowił, aby w niej na całe wieki, aż do swego przyjścia, utrwalić Ofiarę Krzyża i tak powierzyć Kościołowi pamiątkę swej Męki i Zmartwychwstania. Jest znakiem jedności, więzią miłości, ucztą paschalną, podczas której przyjmujemy Chrystusa, duszę napełniamy łaską i otrzymujemy zadatek przyszłej chwały. 

Jezus ustanowił Eucharystię w Wielki Czwartek, „tej nocy, kiedy został wydany” (1Kor 11,23), celebrując ze swoimi Apostołami Ostatnią Wieczerzę. Zgromadziwszy swoich Apostołów w Wieczerniku, Jezus wziął w swoje ręce chleb, połamał go i podał im, mówiąc: „Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy: to jest bowiem Ciało moje, które za was będzie wydane”. Następnie wziął w swoje ręce kielich z winem, mówiąc: „Bierzcie i pijcie z niego wszyscy: to jest bowiem kielich Krwi mojej nowego i wiecznego Przymierza, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. To czyńcie na moją pamiątkę”. 

Eucharystia jest źródłem i szczytem całego życia chrześcijańskiego. Jest szczytem działania, przez które Bóg uświęca świat, a jednocześnie szczytem kultu, jaki ludzie oddają Bogu. W Eucharystii zawiera się całe dobro duchowe Kościoła: sam Chrystus – nasza Pascha. Urzeczywistnia ona komunię życia z Bogiem i jedność Ludu Bożego. Przez celebrację Eucharystii jednoczymy się już teraz z liturgią niebieską i antycypujemy życie wieczne. 

Niezgłębione bogactwo tego sakramentu wyrażane jest przez wiele różnych nazw, które ukazują pewien jego szczególny aspekt. Najczęściej nazywa się go: Eucharystią, Mszą świętą, Wieczerzą Pańską, Łamaniem Chleba, Zgromadzeniem eucharystycznym, Pamiątką Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Pana, Najświętszą Ofiarą, Świętą i Boską Liturgią, świętymi tajemnicami, Najświętszym Sakramentem ołtarza, Komunią Świętą. 

Kto chce przyjąć Komunię świętą, powinien być w pełni włączony w Kościół i znajdować się w stanie łaski, to jest bez świadomości grzechu śmiertelnego. Jeśli ktoś ma świadomość, że popełnił grzech ciężki, powinien przed przyjęciem Komunii świętej przystąpić do sakramentu pojednania. Ważne jest też skupienie i modlitwa, zachowanie ustanowionego przez Kościół postu (nic nie jeść i nie pić na 1 godzinę przed Komunią świętą), postawa zewnętrzna (gesty, ubranie), będące wyrazem szacunku dla Chrystusa. W ciągu jednego dnia Komunię świętą można przyjąć dwukrotnie, ale drugi raz wymaga uczestnictwa w całej Mszy świętej. 

Kościół wyraża troskę, aby wierni podczas sprawowania Eucharystii nie tylko byli obecni, ale uczestniczyli świadomie, pobożnie i czynnie, posilając się przy Stole Ciała Pańskiego. Do przyjmowania Komunii św. Kościół zobowiązuje wiernych przynajmniej raz w roku w okresie wielkanocnym. 

Przygotowanie do Pierwszej Komunii św. ma miejsce w klasie trzeciej szkoły podstawowej i obejmuje katechezę dzieci w szkole oraz spotkania formacyjne z rodzicami w parafii. 

Uroczystość Pierwszej Komunii św. ma miejsce w naszej parafii w trzecią niedzielę maja podczas Mszy św. o godzinie 10.30 i 12.30.  

Rocznicę Pierwszej Komunii św. dzieci przeżywają w drugą niedzielę maja podczas Mszy św. o godzinie 11.30. 

Termin bierzmowania ustala w każdym roku biskup diecezjalny. 

Bezpośrednie przygotowanie kandydatów rozpoczyna się pod koniec roku szkolnego klasy VII szkoły podstawowej – właściwa informacja podawana jest w bieżących ogłoszeniach. 

INDEKSY KANDYDACI DO BIERZMOWANIA OTRZYMUJĄ OD KATECHETY, NA ROZPOCZĘCIE 7 KLASY SZKOŁY PODSTAWOWEJ. 

INDEKS NALEŻY SZANOWAĆ, JAKO ISTOTNY DOKUMENT PRZEDKŁADANY W KANCELARII PARAFIALNEJ PRZEZ KANYDATÓW DO BIERZMOWANIA. 

Katechezy – spotkania mają miejsce w kościele według harmonogramu prezentowanego na bieżąco pod kierunkiem księdza prowadzącego grupę kandydatów do bierzmowania.   

Wymagania stawiane kandydatom: 

• systematyczny udział w katechezie szkolnej 

• comiesięczna spowiedź 

• udział w spotkaniach formacyjnych w parafii 

• udział w liturgiach na które są zapraszani w trakcie roku liturgicznego 

• okazanie świadectwa chrztu, jeśli miało ono miejsce poza parafią bierzmowania 

Wymagania dla świadków bierzmowania: 

• ukończone 16 lat życia 

• przyjęty sakrament bierzmowania 

• życie zgodne z chrześcijańską wiarą 

Bierzmowanie – confirmatio – utwierdza chrzest i umacnia łaskę chrzcielną. Istotnym obrzędem bierzmowania jest namaszczenie Krzyżmem świętym, którego i przez słowa sakramentalne, właściwe temu obrzędowi. Namaszczane jest czoło ochrzczonego i towarzyszą temu słowa: „Przyjmij znamię daru Ducha Świętego”. 

Skutkiem sakramentu bierzmowania jest specjalne wylanie Ducha Świętego, jak to, które zostało udzielone w dniu Pięćdziesiątnicy. Wyciska ono w duszy niezatarte znamię – charakter, przynosi wzrost łaski chrzcielnej: zakorzenia głębiej w synostwie Bożym, ściślej jednoczy nas z Chrystusem i Jego Kościołem; pomnaża w nas dary Ducha Świętego; udziela specjalnej mocy do wyznawania wiary chrześcijańskiej.

Udzielamy chrztu dzieciom zasadniczo w II i IV niedzielę każdego miesiąca podczas Mszy św. o godzinie 11:30. Jeżeli jednak istnieją przeszkody, które to uniemożliwiają, to wówczas indywidualnie można ustalić termin chrztu.  

Chrzest dziecka należy zgłosić odpowiednio wcześniej, (minimum dwa tygodnie) okazując w kancelarii parafialnej AKT URODZENIA DZIECKA, wydany przez USC. 

Konieczne też są następujące informacje: 

• data i miejsce urodzenia rodziców dziecka oraz imiona ich rodziców z uwzględnieniem nazwiska panieńskiego matek 

• adres zamieszkania rodziców dziecka 

• data i miejsce zawartego sakramentu małżeństwa (ślubu kościelnego) rodziców dziecka 

• imię, nazwisko i adres zamieszkania matki i ojca chrzestnego 

WYMAGANIA DLA RODZICÓW CHRZESTNYCH: 

• ukończone 16 lat życia 

• jest katolikiem wierzącym i praktykującym, co potwierdza odpowiednie zaświadczenie ks. proboszcza parafii, z której chrzestny pochodzi Mieszkający dłuższy czas poza parafią ubiegają się o takie zaświadczenie w parafii, w miejscu swego pobytu. Nie chodzi tu o miejsce zameldowania, ale rzeczywistego zamieszkania wg. Prawa Kościelnego trwającego ponad pół roku 

• przyjął sakrament bierzmowania 

• nie jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest 

Nazwa sakramentu chrztu – „chrzcić” oznacza zanurzać w wodzie. Kto jest ochrzczony, zostaje zanurzony w śmierci Chrystusa, z której powstaje przez zmartwychwstanie z Nim jako „nowe stworzenie” (2Kor 5,17). Określany jest także jako „obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym” (Tt 3,5) i „oświecenie”, ponieważ ochrzczony staje się „synem światłości” (Ef 5,8). 

Po swoim zmartwychwstaniu Jezus dał Apostołom nakaz: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego” (Mt 28,19-20). Kościół podejmuje to zadanie od dnia Pięćdziesiątnicy (Zesłania Ducha Świętego), udzielając chrztu wierzącym w Jezusa Chrystusa. Istotny obrzęd tego sakramentu polega na polaniu głowy kandydata wodą lub zanurzeniu go w wodzie z równoczesnym wezwaniem Trójcy Świętej. 

Od każdego przyjmującego chrzest żąda się wyznania wiary, wypowiedzianego osobiście w przypadku osoby dorosłej, lub przez rodziców i Kościół w przypadku dziecka. Rodzice chrzestni i cała wspólnota kościelna również ponoszą częściowo odpowiedzialność za przygotowanie do chrztu jak i za rozwój wiary i zachowanie łaski otrzymanej na chrzcie. 

Chrzest jest konieczny do zbawienia dla tych, którym była głoszona Ewangelia i którzy mieli możliwość proszenia o ten sakrament. Ponieważ Chrystus umarł dla zbawienia wszystkich, mogą być zbawieni, chociaż nie przyjęli chrztu, ci, którzy ponoszą śmierć z powodu wiary (chrzest krwi), katechumeni i wszyscy ludzie, którzy pod wpływem łaski, nie znając Chrystusa i Kościoła, szczerze szukają Boga i starają się pełnić Jego wolę (chrzest pragnienia).  

Chrzest odpuszcza grzech pierworodny, wszystkie grzechy osobiste, a także wszelkie kary za grzech; przez łaskę uświęcającą, łaskę usprawiedliwienia daje uczestnictwo w Boskim życiu Trójcy Świętej, jednocząc z Chrystusem i włączając w Jego Kościół; daje uczestnictwo w kapłaństwie Chrystusa i stanowi podstawę wspólnoty między wszystkimi chrześcijanami; obdarowuje cnotami teologalnymi i darami Ducha Świętego. Ochrzczony przynależy na zawsze do Chrystusa: zostaje opieczętowany niezatartym duchowym znamieniem (charakterem). 

Imię jest bardzo ważne, bowiem Bóg wzywa każdego po imieniu, w jego jedyności. Podczas chrztu chrześcijanin otrzymuje swoje imię w Kościele; może to być imię jakiegoś świętego, który będzie dla niego wzorem świętości oraz będzie wstawiać się za niego u Boga. 

Liturgiczna Służba Ołtarza (LSO) to wspólnota dzieci, młodzieży i dorosłych, którzy pełnią posługę przy ołtarzu podczas liturgii w Kościele katolickim. Należą do niej ministranci, lektorzy, a w wielu parafiach także ceremoniarze, kantorzy i animatorzy. Ich celem jest godne i świadome uczestnictwo w liturgii oraz służba wspólnocie Kościoła. 

Głównym zadaniem ministrantów i lektorów jest służba Bogu i wspólnocie Kościoła poprzez aktywne uczestnictwo w liturgii – szczególnie Mszy Świętej, nabożeństwach i procesjach. Ministrantura to nie tylko funkcja, ale droga formacji chrześcijańskiej – kształtowanie postawy modlitwy, odpowiedzialności, dyscypliny i wiary. „Ministrare znaczy służyć – tak jak Jezus” – służba jest naśladowaniem Chrystusa Sługi. 

Formacja LSO obejmuje cztery sfery: 

● Duchowa – modlitwa, adoracja, życie sakramentalne, uczestnictwo w rekolekcjach 

● Liturgiczna – poznawanie liturgii, symboli, przebiegu Mszy Świętej 

● Moralna – kształtowanie odpowiedzialności, sumienia, dyscypliny i koleżeństwa 

● Intelektualna i praktyczna – nauka czytania Słowa Bożego, znajomość rubryk, nauka śpiewu i zachowania w prezbiterium 

Konkretnym sposobami realizacji formacji są: 

● Spotkania formacyjne – regularne spotkania ministrantów z opiekunem (najczęściej księdzem) i animatorami 

● Rekolekcje, dni skupienia, wyjazdy – pomagają pogłębiać wiarę i budować wspólnotę 

● Turnieje sportowe i wydarzenia diecezjalne – np. Mistrzostwa Ministrantów w piłce nożnej 

● Awans w strukturach – np. przejście z kandydatury do ministranta, z ministranta do lektora itd. 

Liturgiczna Służba Ołtarza to nie tylko pomoc przy celebracji liturgii, ale szkoła wiary, służby i braterstwa. Uczy odpowiedzialności, kształtuje charakter i pogłębia życie duchowe. LSO jest jednym z najbardziej widocznych i ważnych sposobów zaangażowania młodych (i nie tylko) w życie Kościoła parafialnego. 

Liturgiczna Służba Ołtarza Załęże jest obecna również na FACEBOOK 

Parafialny Zespół Caritas (PZC) to podstawowa jednostka organizacyjna Caritas działająca przy parafii. Skupia osoby świeckie, które chcą aktywnie realizować chrześcijańskie miłosierdzie w swoim lokalnym środowisku. Jest to wspólnota wolontariuszy podejmujących konkretne działania pomocowe, kierując się Ewangelią i nauką społeczną Kościoła.  

Celem głównym jest niesienie pomocy osobom potrzebującym w parafii – ubogim, chorym, starszym, samotnym, rodzinom w kryzysie, dzieciom, uchodźcom itp. W ten sposób ujawnia się realizacja chrześcijańskiego przykazania miłości bliźniego poprzez konkretne czyny miłosierdzia. Działania PZC są osadzone w duchowości miłosierdzia, modlitwy i wspólnoty. 

Zespół CARITAS powstaje przy parafii – na prośbę proboszcza i jest zatwierdzany przez diecezjalną Caritas. Proboszcz – jest opiekunem duchowym i przewodnikiem działań zespołu. Lider/koordynator zespołu to osoba świecka wybrana przez członków zespołu lub mianowana przez proboszcza, która koordynuje działania zespołu. Członkami są wolontariusze (najczęściej dorośli parafianie), którzy systematycznie angażują się w działania pomocowe. 

PZC działa lokalnie i elastycznie, dostosowując się do potrzeb parafii. Typowe formy działalności to: 

– pomoc materialna i finansowa: żywność, ubrania, opał, leki; 

– wsparcie duchowe i psychiczne: odwiedziny u chorych, samotnych, rozmowy, modlitwa; 

– organizacja zbiórek i akcji charytatywnych;  

– zbiórki żywności i środków czystości; 

Członkowie PZC nie tylko działają, ale również się formują duchowo. Do elementów tej formacji zaliczają się: 

– wspólna modlitwa, 

– uczestnictwo w Mszach Świętych i rekolekcjach, 

– dni skupienia organizowane przez Caritas diecezjalną, 

– szkolenia i warsztaty. 

Wolontariusze działają bez wynagrodzenia. Pomoc udzielana z taktem, bez upokarzania osoby potrzebującej, a działanie jest wyrazem żywej wiary i miłości bliźniego. 

Parafialny Zespół Caritas to serce charytatywnej działalności Kościoła na poziomie lokalnym. To wspólnota ludzi dobrej woli, którzy w duchu miłości chrześcijańskiej niosą realną pomoc potrzebującym. Ich praca to konkretne świadectwo Ewangelii, żywa obecność Kościoła tam, gdzie ludzie doświadczają cierpienia, samotności i ubóstwa 

Spotkania PZC w naszej parafii odbywają się raz w miesiącu w środy po 2 niedzieli miesiąca. Zachęcamy nowe osoby do zaangażowania się w działalność Parafialnego Zespołu CARITAS.